Асан Джалилов
Di sala 1937 an de, dûr ji Çiyayên Zagrosê, komek hunermend û muzîkjenên Kurd di bin rêberiya Casimê Celîl (Jasim Jalîl) de civiyan ji bo ku gelê xwe li Festîvala Muzîkê ya Yekîtiya Sovyetê li Moskovayê temsîl bikin. Wan kincên xwe yên kevneşopî, amûrên xwe û dîroka xwe hilgirtibûn — ne wek şahî, lê wek hawar û qêrînekê: «Em hene. Çanda me dijî.» Ew ne lehengên navdar bûn. Ew mirovên asayî bûn ku mîrateya xwe li ser milên xwe hildan. Bi stran, muzîk û reqsên xwe, wan mîrateyek çandî ya ku hêzan hewl didan bidin sekinandin, lê bi dengên wan dijiya, derbasî pêşerojê kir. Xebata wan bîranînek e ku çanda Kurd ne tenê bi saya navên mezin ên dîrokê maye, lê bi saya hezaran mirovên nediyar ku red kirin eslê xwe ji bîr bikin. Îro jî heman ruh didome. Kurdên li diyasporayê – li Ewropa, Rûsya, Rojhilata Navîn û li seranserê cîhanê – mîrateya xwe ya çandî bi ziman, muzîk, wêje, festîval û hunerê zindî dikin. Her stranek, her helbestek, her cilûbergê kevneşopî, parçeyek ji çanda Kurdî têkoşînek dirêj e ji bo parastina nasnameyekê ku gelek kes dixwestin ji holê rakin. Divê em van mirovan – ji wê demê û niha – bi bîr bînin ku çand bi nifşan ve aniye. Bi saya wan, em îro li ser bingehekî ku ji wêrekiyê, bîhnfirehiyê û hezkirina gelê xwe hatiye avakirin, radiwestin. Ew parêzvanên nedîtî yên dîrokê ne.
Çavkanî: https://pressin.info/kurdi/
